Deze tentoonstelling  ( van 14/06/2020 t/m 09/08/2020 )ontvouwde mijn zienswijze op de 21e eeuw: onze tijd, natuurlijk fragmentarisch.

Video van de rondleiding 

Geïntereseerd in de catalogus van deze tentoonstelling in .pdf? Stuur een e-mail naar art@gabycleuren.com

Ik bezit een enorm arsenaal werken over die tijd, die na Goya niet veranderde of verbeterde. Ik kan me niet ontdoen van de opvatting dat de goede tijden niet meer in opmars zijn, maar er een teruggang is, op moreel, financieel, maar ook menselijk vlak. (De ontwrichting wordt nog op de spits gedreven door een ongewoon virus. Bevrijdt de aarde zich stilletjesaan van haar te machtig geworden bewoners?)

Mijn tentoonstelling had ook met dit euvel te kampen: een beperkt aantal toegestane bezoekers, geen groepen, samenscholing verboden.

Maar dit alles neemt toch niet weg dat het een bijzondere tentoonstelling was. Het enthousiasme van de aandachtige bezoekers bevestigde dit. Ook het museum is exceptioneel; een prachtig 19e -eeuws huis dat met dit hedendaags werk een samenklank aanging. De werken schitterden in harmonie met de bijzondere inrichting van dit verleden.

De vele zalen lieten een gevarieerde opstelling toe.  Naast zeer emotionele schilderijen van slachtoffers van geweld en zich verzettende jongeren deed de installatie het heel goed in zaal 3: tegenstellingen in culturen en de evolutie van de ene naar de andere - mits het geven van de nodige informatie voor de kijkers die enthousiast reageerden op de ongewone uitvoering (industrieel golfkarton en de symbolisch geladen expressiviteit van de beelden). En zoals de curator vaststelde: de figuren hebben een présènce. Het lijken wel levende wezens met een geladenheid die tot treurnis aanzet wanneer ze weg zijn. Er is een leegte. Vreemd dit vast te stellen bij objecten. Is het zoals bij antieke voorwerpen die herinneringen aan voorouders , emoties en geladenheid oproepen?

Ook de video’s en intro-film droegen zeer bij tot het verhelderen van de omstandigheden waarin ik werk: atelier, achtergrond, Schelde-omgeving, natuurgebied. Dit als beëindiging van de tentoonstelling, waarbij de natuur het overnam. Natuurfragmenten uitgewerkt volgens het principe van de synthese, zo ver doorgevoerd dat ze leiden tot abstracties en later evolueren tot schriftuur met een eigen karakter, onleesbaar, alleen leesbaar wanneer je de weg volgt; Dit alles behorend tot de poëzie van de wildernis. Waarbij kleurcontrasten, selectie, fragmentering van de natuur vaak de keuze bepalen.

Vandaag geen bloemstukken meer , alles in het museum stond in dit perspectief dit jaar, maar ik wilde een zinvolle beëindiging  : TERUG NAAR DE NATUUR.

De gehakte vormgeving in de oude nieuwe werelden, in zalen 1 en 2, is een  heel eigen techniek en weerspiegelt de ontwrichtingen van onze tijd. De vele figuren, slachtoffers van geweld, verjaagd, aangeschoten, tussen vuurgevechten, totaal verlaten in een vernielde omgeving, hun kinderen beschermend na blitz-aanvallen. Maar in ieder beeld een poging het menselijke aspect naar voor te brengen en een maatschappij die dit vaak niet meer hanteert of in vraag stelt.

Waarvoor dient vooruitgang van wetenschap als het resultaat zulke beelden oplevert? ‘De mensheid in vraag gesteld!’

Alles blijft zo eeuwig bij hetzelfde, de mens tussen licht en donker als in een storm opgejaagd.

Er verandert niets, het is zijn aard.

Ook ik vond het een prachtige tentoonstelling, zinvol, een beeld op onze wereld dat het enthousiasme van de bezoekers opwekte.

Gabriëlla Cleuren 12/08/2020