Mijn inspiratie werd niet meer van buiten gevoed. Mijn gezondheid had nood aan jodium. Toen trof me een adres. Naar zee dan maar!  Bretagne kwam niet meer ter sprake : te ver. Dan dichter bij de deur : de Opaalkust. Een schitterende kust,  werd me in Bretagne verzekerd. Ik kwam er nooit toe , maar nu was dit mijn enige reikwijdte. Het adres kreeg ik van een vriendin. Een prachtig huis, unieke tuin: gecultiveerd en wild, smaakvolle inrichting en mogelijkheid van internet, zee op wandelafstand. Het bleek ook omzoomd met  veld te zijn en heuvels vol graan of haver die lagen te suffen in een roze schijn. Prachtige heuvels, hemelhoog vanuit mijn raam en zodra ik wandelde , eerst langs de witte betonnen weg naar de opening die voerde naar de zee en strand, met eindeloos geruis  van malende stenen. Een bunker scheidde het strand in links en rechts en zijn dak gaf ruimschoots zicht op zee en strand vol stenen : silex gemengd met krijt. Daar lag ze dan de Cape Blanc Nez, schitterend wit als een juweel met het blauwe deinende water dat aan de randen vrat met bruisend geklots dat onophoudelijk in de oren suisde.

CAP BLANC NEZ schets 2021

Op het smalle strand enkele bezoekers , gezeten op een steen of wankelend op  blauwe stenen. Het was hoog tij. De begaanbare strook smal, de aanwezigen : enkelen! Het pad er naartoe leek wel een bedevaartsoord. Slierten mensen op rij liepen door de velden. Een parallelle veldweg liet hen op afstand zien. Heuvels graan glooiend erachter en op de paden naar boven piepkleine wandelaars die de hoogte verkozen boven de zee en panoramisch keken waarschijnlijk. Een prachtig zicht vermoedelijk, maar ik verkoos de velden en de droge wandelwegen zoals in mijn kindertijd, wiegend graan zover het oog reikte, een knalgroen bietenveld met man en vrouw die pal in het midden het onkruid wiedden. Een groepje knalrode papavers zetten het groen in waarde .

Van daaruit kwam je op een hoogte vol kruiden, wilde  witte bloemen, bossen kamillen, klaprozen en paarse distelbloemen zoals ik ze enkel nog als kind gezien heb. En witte , roze en okerkleurige grassen.

Speelplaats voor de natuur Escalles 2021

De klippen waren ermee bezaaid, maar verboden wegens instortingsgevaar. Het zicht achter een lage draad uniek, een droom van natuurlijkheid en ecologie. Van daaruit slingerend een weg omhoog naar een andere bunker , gekronkel tot de hoogste punt. Het was de moeite waard. Zat je op het dak, opende zich een op en af van zacht groene wegen, langs de zee en plots dook in de diepte het strand in lange banen ernaast op.Tot in de verte kon je de enkele wandelaars op het heuvelpad volgen , op en af. Tegenover op verboden gebied zaten twee jonge mensen in de diepte te kijken. Hoe wild romantisch met die blauwe zee als coulisse op een uitsteeksel van Duitse oorlogskazematten , overblijfstel uit de 2e wereldoorlog . ( De Duitsers hadden zich hier ingegraven omdat een aanval van Engeland verwacht werd en Dover zag je witgerand als een gekarteld lint aan de verre overkant.) Dit overblijfsel zou wel stevig zijn, gewaagd natuurlijk , maar heel verlokkelijk. Het vergezicht in de diepte was adembenemend. Als ik het later ook eens waagde? Kleine mensjes op een strand met kobaltkleurige waterstroken, een groep paarden die de zee instuikten en daarna uit mijn gezichtsveld verdwenen. Over de piek kon ik niet hangen. Enkele voorbijgangers in mijn v-vormig gezichtsveld gingen voorbij. Dan vatte ik de terugtocht aan.

Weg naar de zee 2021

De veldweg was bezaaid met blauwwitte scherven als van gebroken Delfts blauw. Sommige leken dierenkoppen,( anderen anoniem) , die  ik dan lospeuterde en mee naar huis nam. Op het stenenstrand vond ik skeletten van geiten en honden en zeehonden. als je het wilde zien, en soms een oersculptuur van een vrouw. In huis schikte ik ze op de houten schoorsteen die er anders toch maar kaal bij lag. Later liep ik op de steriele veldweg en zag de rijen mens als een processie naar de zeeopening bewegen.

Op kleine vouwblaadjes schetste ik vlug wat er bewoog, schreef kleur voor later erop en vulde thuis de aangeduide notities in. Heerlijk spontaan gekribbel ter plaatse als herinnering meegenomen.

Roep van de zee 2021

Heel lang kon ik niet buiten schetsen. Zo worden mijn kleine oefeningen ingehaald . Een omzetting kan later gebeuren, ik zie wel wat ik ermee doe.

Meer werken uit de serie "2021 Escalles" >>