Living sculpture , de kunstbeurs.
Na een wilde reis, vrachtwagens rechts, personenwagens links die geen enkele snelheidslimiet respecteren, maar als in het wilde westen naast je door donderen, 90 waar beperking 70 geldt, kankeren grote mastodonten rakelings langs je heen. Een moment onoplettendheid en je wordt verpletterd. Ik probeer er me door heen te slaan met een wat wazig zicht. Ik moet naar rechts vanop de linker rijstrook. Even laveren en gas geven om ertussen te slalommen. Eindelijk rij ik uit, zoek op de middenstrook, nu bij Middelheim een lege plaats. Niets, dan maar naar rechts , de hoek om , ook in rust proberen een open plek te vinden. Niets ! Ik schuif door en eindelijk zie ik een opening , vier auto’s van de rand met omkeermogelijkheid, verwijderd. Perfect !
Ik rij erin zodra de snelheidsduivels voorbij geraasd zijn. Rechts sta ik voor een hek, een opening met een bewaker die de toegang controleert. Betalen hoeft niet op die vrije middenstrook. Heb ik geluk! Ik hoor dat op het eind van het terrein de beurs plaats vindt. Beter kon ’t niet, dichter ook niet.
Ik ga naar binnen en kijk nog even terug, om tussen 2 dikke boomstammen door mijn auto te localiseren. Omkijken is mijn devies, anders vind ik niets terug.
Ik sta pal voor de ingang op de middenberm. Makkelijk terugvinden als ik bij duisternis terugkeer.
Het paviljoen licht op met gele venstertjes die me welkom heten. Ik treed er binnen en wordt gecontroleerd op mijn coronapas en toegangsticket. Even een plattegrond vragen en in ogenschouw nemen wat zich aanbiedt. Het zijn 4 gangen horizontaal. Niet onoverzichtelijk. Ik ben verheugd. Daarmee kan ik rustig omgaan. Wat wordt er door galerijen aangeboden vandaag ? De meesten ken ik, maar gezien dit vooral commercieel is ben ik benieuwd naar evoluties van de tijd en presentaties van een andere generatie, de jongeren en jongsten. Een anders soort kunst, schraler, vrolijker, kleurijker, met ook werken die ik al jaren zag, nu geometrisch vernieuwd 2021 zogenaamd , zeer esthetisch soms. Schoonheid hoefde niet in voorbije jaren. Maar het is er weer . Veel collage- materiaal en gemengde technieken, soberheid ook. Een piepklein werkje op een groot gewassen doek, gekleurd, beweging in geel of groen of zwart of wit, hoe je het noemen wil. Ook andere materialen duiken op . Vindingrijke Afrikanen die met toetsen en knoppen van computers vernuftige composities ineenbouwen. Het hoeft geen verf en linnen te zijn. Objecten van stenen, carton, staal en draad en alle mogelijke vondsten. Ideeën omgezet. De rijkdom van de vele lagen is vaak verdwenen , als bij de kleding, schraal en van mindere kwaliteit. Geen symfonieën, maar wat klanken. Het is maar hoe je’t wil. De schraalheid en soberheid ervan, de tijd in beeld gezet. Kunst maak je met alles. Geen verf maar stift met snoepjes geplakt, compositie ingelijst! Het is wat je ziet , niet meer , niet minder.
Plots duikt een grappige verschijning naast me op : een donkere man in bloemenpak, heel kleurrijk, heel exotisch, heel sculpturaal. Zijn linnen pak vol bloemen, rozen , laat denken aan een tuin, zo vrolijk, zo extreem verwijderd van wat je meestal ziet aan kleurloosheid en conventie. Ik kan het niet laten hem aan te spreken. Voor mij een levende scuptuur die zo in een galerij moet staan , tussen de keramiek en de vazen, objecten en schilderijen. Hij hoort daar, alsof hij er zijn plaats zoekt of uit weggelopen is. Ik zie hem als een onderdeel van dit geheel, een ‘living sculpture.’
Ik hoor dat hij Braziliaanse roets heeft. Van Curaçao of de Caraïben komt hij niet. Hij spreekt voortreffelijk Nederlands. Na een uitwisseling van gesprek en een verheugend enthousiasme van mijn kant zetten we we onze bezoeken apart voort. Hij nodigt me uit voor een drink na afloop. Een living sculpture . Is dat niet enig? Ik zie hem zo door mijn galerij slenteren en een gesprek aangaan met bezoekers of in een hoek staan als verstilde invuloefening tussen de andere werken. Daaraan had ik nog nooit gedacht!
Naar het eind van de avond, ik zit in rij 4 en moet de laatste gang nog doorlopen , tik ik op zijn schouder, noem zijn naam die Sony is : heel musikaal en laat weten dat ik die gang nog afwerken wil.
Ik verdwijn , hij ook en na afloop wacht ik in ’t restaurant vooraan, in de hoop dat hij opdaagt. Ik ben nieuwsgierig. Het gebeurt na een kwartiertje wachten. Hij nodigt me uit op een koffietje, zoekt een tafel en een gesprek ontplooit zich. Ik vraag hem naar zijn bezigheden,. Is hij journalist? Artiest ? Niets van dit alles . I’ter die kunst opzoekt als schakelmoment naar een ander dan technisch denken: creatief voelen . Poëzie van de kunst, droom die hunkert.
Daarmee kan ik leven.
Ik vertel over mijn man, mijn zoon, mijn kleinkinderen. Ik zie zijn ogen onrustig worden. Had hij wat anders gedacht?
Hij is een intelligente, zeer bewuste man, geeft me na vraag, zijn telefoonnummer en e-mail adres. Mooi zo. Zo kan ik het contact verder uitbouwen en hem eens in mijn kunstgalerij rondleiden.
Vreemd toch een mens te treffen die zoveel gemeenschappelijk had: zijn reizen naar Oekraïne, dezelfde plaatsen bezocht, dezelfde trein genomen en in het leven dezelfde visies ten aanzien van de mens, een destructief wezen, dat vernietigt uit wellust van vernietigingen en zo de ondergang van zijn leefwereld ensceneert .
Dieren doden instinctief enkel omwille van hun overleven!
Allemaal geen gangbare opvattingen ook bij bewuste mensen.
Gabriella Cleuren