Gabriëlla Cleuren

EWALD ARENZ    De grote zomer .

Deze roman is het verhaal van een prille ontluikende liefde en de spanningen die dat meebrengt . Het is ook het verhaal van de jeugd en het volwassen worden, van de familierelaties :  hoe oud en jong in één gezin verbonden zijn , voor elkaar zorgen en welk eigen gezicht ze ontwikkelen . (tijdloos)

Lees meer >> | 72 keer bekeken

The long road to war   van Milos Scundric.

De maker verzamelde heel wat oud materiaal, films uit de tijd vol pronk en praal en overtroeven, met opgedirkte militairen en parades. Zo schetst hij een beeld van de situatie in Europa eind 19e eeuw met Pruisen en Oostenrijk Hongarije als opkomende grootmachten die altijd maar willen uitbreiden en daarvoor anderen hun recht op zelfbeschikking ontzeggen en internationaal manipuleren.

Lees meer >> | 66 keer bekeken

Duivenrelatie

Wat is het heerlijk ’s morgens piepvroeg gewekt te worden door het zachte roekoeën van duiven. Zachte roep van de ochtend die niet brutaal ontwaken laat , maar als de streling van een windje over je voorhoofd blaast. Melancolisch geroep van een dier dat wakker wordt en zijn evenbeeld  wekt. Zo, wil je wakker worden, ik zit al in een boom en ontwaak. Ik wil niet alleen zijn, dus jij ook. Wordt wakker, wordt wakker! Soms tweemaal , soms ook driemaal naar energie en lust : roekoe, roekoe ! Rrrrkoe oe oe. Toch heerlijk zo’n duif die de ochtend blaast. De zon kleurt   de lucht oranjerood aan de staalblauwe hemel . Tussen de donkere boomkruinen zie je de dag rozig,   geheimzinnig opkomen , cosmisch ontvouwen, geboren worden. Dan wordt het dag. Het herinnert mij de ochtenden in Tunesië als Moslims voor het aanbreken van het licht hun tocht langs de zee beginnen en voor het krieken van de dag hun energie opwekken, de natuur opslorpen , de zee aanstoten en hun voeten natten in de kleine golfjes op het nog sombere strand. Donkere gestalten langs een rand. Volgens de Koran moeten zij bij zonsopgang hun dag beginnen . Wat een schitterend voorschrift dat langslapers de helft van hun dag ontrukt , hun energie plundert en hier een wijze raad geeft.

Lees meer >> | 68 keer bekeken

Tokio Story van  Yasujiro  Ozu

Deze film uit 1953 is een sobere gebalde opvoering van wat de tot de realistische onprettigheden van mensen hoort. Hier wordt het alleen positieve opwindende,  zoals films meestal plegen te tonen , vervangen door een stuk rauwe realiteit, die gaandeweg aan de oppervlakte komt: een pijnlijk bewustzijn van de griezels die mensen zijn, ook in hun intiemste relaties met anderen, hier heel kort de zogenaamde verbondenheid met  eerstegraadsfamilie. De oude ouders tellen niet en worden als lastposten gezien. Dankbaarheid en liefde worden overwoekerd door egoisme en hebzucht , ook bij zulke nauwe band ( zou moeten).

Lees meer >> | 69 keer bekeken

Het huis en tuin in Bergen op Zoom.

Als rijder van korte afstanden die me bekend waren , was deze rit me een opgave. Het begon allemaal schitterend. Ik reed hoopvol de autosnelweg op over een brug , het verkeer ging vlotjes tot aan het eerste benzinestation, ongeveer na 3km stokte de karavaan en was het opletten geblazen, schoorvoetend rijden , aansluiten en je ogen waakzaam houden of je zat op het voortdurend stokkende verkeer. Je voorganger minutieus in de gaten houden en dat gedurende een uur werkte slaapverwekkend. Maar aan indutten had je geen boodschap, dan zat je er zo op en was de route afgelopen. Vermoeiend zo na een tocht met doel en afspraak die in het honderd liep. Na lang gezeur begon eindelijk de opening te komen. Een ongeluk had ons dit ingebrokt. Mijn medereiziger had het gezien, ik niet. Een lange tijd vertraging en dan ging het weer gezwind over de stad, gerand door vuile industrie en bos. Weldra werd alles opener en reden we gezwind 100. Veel sneller zou verbruik enorm opdrijven en sneller was je er daardoor niet. De flitsers aan de linkerkant hadden geen besparingen ter harte genomen ook geen 100 aanduidingen  en zoefden in een onmogelijk tempo aan ons voorbij.  Zo zijn de mensen, altijd het lot uitdagen en grenzen opschuiven tot voorbij  het onmogelijke.

Lees meer >> | 71 keer bekeken

Pas de Calais 9.07.2022

De reis ondernam ik omdat de mogelijkheid van buitenland zo dichtbij was, exotisch ogend ,  zo verschillend en rijk , poëtisch en met glooiend  opreizend niveau: hoge heuvels tegen een blauwe hemel en een diepblauwe zeeëngte in de diepte. Afwisselingsrijk en als je op de toppen stond:  een Grieks zicht op zee en een witte stad aan de horizon. Een paar uren rijden schoof dit in mijn mogelijkheden. Een huis had ik gehuurd, in de velden, omringd door lindebomen , de tuin  voor en achter vol bloemen en een rustgevend interieur met oude geheimzinnige  kasten, eigen geesten ,  kronkelend serviesgoed spiegel en schoorsteen waarop ik mijn verzamelde strandstenen uitstalde : levende wezens waarin ik gezichten las .De eigenares had een fijne smaak en haar muur in natuursteen naar boven,  met slaapkamers in badstijl: lakens ,  kussens ,  badkamer  en zoldering : cobaltblauw. Ze wist te charmeren.

Lees meer >> | 41 keer bekeken

Hartverscheurend huilen.

Zoals gewoonlijk wandelde ik door het bos en belandde uiteindelijk langs een smal wegeltje aan de waterkant waar alles zich opende : water , ruimte , graswegel en helder groen. Wij draaiden rechtsaf en zagen aan de pier in de lage waterkant kinderen, meisjes als nympfen in roze, paars en wit. Zij zaten op de pier omringd door hoge grashalmen die okerkleurig wuifden. Het tafereel boeide zo door kleur en frisheid en schoonheid dat ik mijn fotoapparaat vlug zocht om het vast te houden. Helaas te laat. De stoet van kinderen bewoog zich naar omhoog en botste op ons aan de grasuitgang. Een lieflijk mooi kind met een paarse sjaal op haar hoofdje  trof mijn aandacht en als ik haar naderde gaf ze een vreselijke gil, huilde hartverscheurend zodat ik verschrikt op haar toeliep . Ze sloeg met haar hand waarop  een wesp cirkelde .  Een  donkere begeleidster van de groep  sloeg haar in een intuitieve reactie weg en nam het kind in haar armen. Te laat . In haar vingertje zag ik de angel steken. Ze huilde dat horen en zien verging. Een vreselijke pijn beving haar en ze sloeg en jankte als een aangeschoten dier. Ik stond er machteloos , vertwijfeld bij, zou normaal de angel eruit getrokken hebben, maar de begeleidster boog  omstuwd door kinderen langs de waterkant af. Het huilen , gillen bleef maar onophoudelijk aanhouden. Samen met mijn man zette ik mijn wandeling voort, boog rond het water om en hoorde aan de overkant het vreseljke leed  van het kind. Wat kon ik doen?

Lees meer >> | 40 keer bekeken

Brons gieten. 1.07.2022 bij een oude kunstenaar:  een  ritueel met bijbetekenis.

Een jonge vrouw opende zijn deur, een leerling van hem.

De oude grijze meester was omringd van oudere mannen in de tuin en besprak de voorbereidingen, de afloop en het gebeuren zoals het moest uitgevoerd. Daarvoor had hij een oude bekende uitgenodigd die het hele proces zou afwerken.

Lees meer >> | 36 keer bekeken

In de schaduw Ottobong Nkanga

St. Janshospitaal Brugge 12.06.2022

Een krachtige installatie over heiling, maar vooral over herinnering, verandering van toestand, niet verloren gaan, verbonden zijn. Een troost ?

Het eerste object is een schilderij over de barmhartige samaritaan , zo is de link gelegd met het gebouw. De stervende bijstaan. 

Lees meer >> | 39 keer bekeken

Een morgen in het station.

De dag begint zonnig. Ik ben gehaast en loop langs de kleurige treinberm naar het station. Ik heb nog ruimschoots tijd en zie in mijn ooghoeken en man achter mij. Mij demonstratief omdraaien doe ik niet, maar in mijn ooghoek zie ik dat zijn afstand constant blijft. Ik draai me een kwart om. Beter in de gaten houden want vandaag vind je allerlei ongeregelde figuren die plots messen uithalen of priknaalden. Ik beweeg me hier in een ongure buurt. Overdag valt het wel mee. Ik koop mijn ticket aan het loket . De verkoopster is vriendelijk en ik meen mij haar te herinneren van nog eens. Dan zet ik me op ijskoude alustoelen die allen aan elkaar hangen. De schoonmaker met rolborstels wrijft de vloer nat en verschuift de hele rij in eenmaal. Makkelijk, werkbesparing en voorkomt diefstal van enkelstoelen. Met een reeks van 10 kan je moeilijk naar buiten drummen. Ik zet me in alle rust en hou me bezig met de voorbijgangers in te schatten. Een grijze 60 ger met popelend hondje draaft voorbij, het diertje aan een touw, kwik tippelend en staartwijvend lopen beiden op doortocht. Een vertrouwingwekkend beeld. Tegenover me een onrustige magere man van 40 met doorgroefd gezicht die me scherp aanstaart en dan verdwijnt achter mijn rug.

Lees meer >> | 41 keer bekeken