Gabriëlla Cleuren

Vroeger vertelden schilders hun verhalen door middel van iconen en symbolen. In de jaren negentig besloot Gabriëlla de efficiënte beeldtaal van computers te gebruiken. Ze probeert haar gevoelens en observaties in pictogrammen te vatten en creëert zo haar eigen 'Windows'. En er zit nog een virtueel tintje aan: ze schildert met pixels, emotionele, spontane stippen.
Gabriëlla: "In mijn serie Brave New Old Worlds zien de pixels er bijna verbrokkeld uit, heel ruw, verwijzend naar de verbrokkeling van de tijd, die op een goede of slechte manier evolueert."

Om te laten zien dat haar virtuele werelden tijdloos zijn, brengt ze ons naar de Maria Magdalenakerk, vlakbij het centraal station in Brussel. "Ik ben niet echt een religieus persoon, maar de manier waarop het licht door de glazen ramen wordt gefilterd, maakt me bijna aan het huilen. Het is zo mooi, vredig. Een glazen raam is verdeeld in verschillende stukken, ik voel me verbonden met die methode, het is hoe ik een schilderij verdeel in pictogrammen."
Een andere overeenkomst tussen de glasramen en Gabriëlla's schilderijen is het gebruik van een centrale figuur, omringd door een 'entourage'. Gabriëlla: "Het is heel raak, omdat het teruggaat naar de essentie van de mens. Ik gebruik altijd een centraal onderwerp dat ik omkrans met wat er om me heen gebeurt, wat ik voel, wat ik denk... En die dingen herhaal ik, net zoals die figuren in de glasramen terugkeren."

Video over "Virtuele werelden een dagboek"