Mijn kunstbeoefening de nek omgewrongen
Is vrouwe Justitia een tyrannosaurus?
Nu zit ik hier beklemd,ingesnoerd, onderdrukt en bedreigd en moet maar afwachten. De griezels liepen langs mijn oren als ik mijn eigendom voorbij reed. Mijn atelier geroofd, mijn stapelplaats geroofd, mijn presentatiegalerij geroofd, mijn gasthuis met werk zoals dat in een huis past geroofd, en nu alleen nog hier de mogelijkheid wat streepjes op papier te zetten.Heel klein, heel kleintjes. Alle ruimten geroofd die bij de beoefening van kunst noodzakelijk zijn.
En waar de vruchten ervan moeten gestapeld worden : in de ruimte.
Verbeelding gegroeid vanuit het ongeluk of dat van anderen in mijn hoofd, moest uitgewerkt langs hand en papier en in kleur en vormvertaald, zijn uitwerking krijgen, stromen naar buiten in de ruimte die er nu niet meer was. Klein beperkt moest ik hurken om nog iets te laten uitstromen: menselijke gewaarwordingen en emoties , eigen aan het menselijk bestaan, universeel, getuigenis afleggen van het zijn, was altijd al mijn bezigheid geweest : 50 jaar lang. Mijn kunst met wandaden onmogelijk gemaakt.
Nu werd me dat belet. Mijn ‘zijn’ volledig ten onrechte bedreigd. Moest ik op straat schilderen, tekenen en creeren. Verdoemd degenen die voor hebben de kunstenaar in te snoeren, zijn zinvolle bezigheid te vernielen om geld, uit lompigheid en onbegrip voor wat het kunstenaarschap inhoudt, zijn noden en getuigenissen, goede of slechte, het spectrum van het mensdom in kaart brengen. Voor mij… maatschappijkritisch werken. Welk verlies, welke verstoring en ondermijnen van wat er overblijft van het zijn, ook voor anderen. Een roof van wat er belangriijk is voor een maatschappij, getuigenissen voor mensen, waarom zouden de musea anders zo vol zijn, gevuld met vele kijkers die terugblikken in wat kunstenaars in het verleden gedaan hebben en in kaart gebracht : het bestaan der mensen : en hoe?
Mijn belangrijkste werk was een notitie van wat er toen nu in de wereld voorvalt : oorlog, vernieling, ontwrichting, onnoemelijk leed. Het is er allemaal voorspeld , en loopt nu op volle toeren.Daarnaast altijd een ode aan de natuur : het positieve zijn.
Maar mij wordt mijn zijn onmogelijk gemaakt, mijn ruimten weggestolen voor geld. Nu ik 81 ben moet ik al mijn bezit ruimen terwijl het mijn rechtmatige eigendom is . In welke maatschappij ben ik beland.?Op die leeftijd in de zogenaamde goed westerse maatschappij word je op het vuil gegooid.Je hebt geen recht meer op die eeftijd, hoepel op , stel je voor dat dat met Van Goghs werk gebeurd was.
Voor creatie is geen plaats, alleen voor stenen en geld. Hoe arm deze moraal die het denken , het spirtiuele niet kent en ziet. Dat kan je niet vastnemen als brood of vazen of grond.
Het heeft een eigen waarde op zich die enkel zichtbaar is , voelbaar is , vol welbehagen maar niet ten gelde te maken is, tenzij gecommercialiseerd.
Hoe arm deze wereld die voor geestelijke zaken, kunst enkel nog waarde ziet in commerce. Zo worden je herinneringen enkel in geld vertaald? Zo wordt het graf van je ouders en andere overledenen alleen een stuk grond dat geld kost en zo nodig opgedoekt moet worden. Waar is het oog voor spiritualiteit en andere waarden? Komt er een nieuw faschisme met gestapobevelen en opkrassen! Jullie weten hoe dat afgelopen is. Het hangt in de lucht. Kunst is daarbij quantité négligeable.